München en omstreken
Ondertussen ben ik al een week op Europese bodem en heb ik de grootste schok al verwerkt, maar het blijft ... raar.
Sinds Dirk, opnieuw iemand die ik in de scouts leerde kennen (leuke mensen, die medescouts), en Inge enkele jaren geleden naar München verhuisden, wilde ik hen en de stad bezoeken. Mijn 'Europese overgangsperiode' leek me een goed moment. Ik hoefde deze keer geen warme en donkere kleren aan te trekken (Dirk z'n (bijna) dagelijkse mopje op buitenlands scoutskamp, nu zo'n 13 jaar geleden), maar werd wel door allebei erg warm onthaald in hun appartement.
De eerste overgang was ingezet: gezellig bijpraten met mede-(uitgeweken)Dilbekenaren met Studio Brussel op de achtergrond. Ik voelde me er dan ook meteen thuis, wat hielp om de veranderde omgeving te kunnen plaatsen. Ik vertrok namelijk op een warme, zwoele dag in Australië (27 graden en zweten geblazen) en kwam 30u later toe in het frisse Duitsland (3 graden en wolkjes blazen). Dat had ik verwacht, daar keek ik zelfs naar uit. Maar waar ik op voorhand niet bij had stilgestaan, is dat ik naast een temperatuurshock, ook een cultuurshock zou ervaren. Zwaar bewapende politieagenten in de luchthaven, norse loketbedienden in plaats van vriendelijk glimlachende medewerkers, Engels dat plaats moet maken voor (het voor mij onbekende) Duits, ... Gek hoe snel je gewoon wordt aan bepaalde omgevingsfactoren, zeker als je ze als positief ervaart, en je dat pas doorhebt wanneer die opnieuw wegvallen.
Ik dacht mijn manier van reizen in Australië verder te zetten in het kleine deel van Europa dat ik zou bezoeken: stad en natuur combineren en me te verplaatsen door middel van openbaar vervoer. Zo trok ik vanuit München met de trein naar de Duitse Pre Alps om er in de sneeuw te wandelen (Ooooh! Sneeuw!) en nam ik een tourbus naar het Oostenrijkse Salzburg en het omliggende Lake District. Op dit moment zit ik al enkele dagen in Heidelberg en zal binnenkort opnieuw met de trein verder richting het noorden trekken.
Deze post vlot niet echt. Zoals ik in het begin al schreef, het voelt raar. Het wil me niet echt lukken om onder woorden te brengen wat ik de voorbije week deed en hoe ik dat ervaarde.
Hoe fijn ik het vond dat Inge en Dirk me hun appartement (én soep én handschoenen én fiets) toevertrouwden, terwijl ze zelf naar België trokken voor het weekend.
Hoe het inwendig monoloog in mijn hoofd woedde, toen ik op de besneeuwde berg Wank stond. Samengevat: ik die een evenwicht zoek tussen genieten van het feit dat ik kon wandelen op de krakende sneeuw met een blauwe lucht en mezelf een verwend kind vinden omdat ik "eigenlijk echt wel graag had willen skiën".
Hoe moe de jetlag me opnieuw gemaakt heeft en dat ik blij was dat de busrit naar en van Salzburg zo lang duurde dat ik kon soezen.
Hoe ik tijdens die busrit meerdere malen mijn hart vasthield, want "Wat? Die chauffeur rijdt langs de verkeerde kant! Wa... ah, wacht. Rechts. Juist."
Hoe mooi het gebied rond München en Salzburg is en ik moet onthouden dat daar ook roadtripmogelijkheden schuilen.
Het wil me ook niet echt lukken om te verwoorden wat het met me doet, om terug aan de niet-andere kant van de wereld te zijn.
Ik zit opnieuw in dezelfde tijdzone, betaal met euromunten en hoef dus niets meer om te rekenen. De bossen zijn niet langer weelderig groen, de zon brandt niet meer. De afstand naar thuis is letterlijk en figuurlijk plots veel kleiner geworden en een raar gevoel besluipt me. Ik ben niet goed in het nemen van afscheid en dat is net wat ik moet doen van een bijzonder interessante periode. Ik ben dankbaar dat ik enkele weken geleden besliste om mezelf de tijd te geven om bepaalde dingen een plaats te geven. Cliché, maar je leert jezelf behoorlijk goed kennen, tijdens zo een solo-avontuur.
Maar hé, nu weten jullie ondertussen wel weer waar ik zit. En het volgende verslagje wordt beter, beloofd :)
Tot dan!
Sinds Dirk, opnieuw iemand die ik in de scouts leerde kennen (leuke mensen, die medescouts), en Inge enkele jaren geleden naar München verhuisden, wilde ik hen en de stad bezoeken. Mijn 'Europese overgangsperiode' leek me een goed moment. Ik hoefde deze keer geen warme en donkere kleren aan te trekken (Dirk z'n (bijna) dagelijkse mopje op buitenlands scoutskamp, nu zo'n 13 jaar geleden), maar werd wel door allebei erg warm onthaald in hun appartement.
De eerste overgang was ingezet: gezellig bijpraten met mede-(uitgeweken)Dilbekenaren met Studio Brussel op de achtergrond. Ik voelde me er dan ook meteen thuis, wat hielp om de veranderde omgeving te kunnen plaatsen. Ik vertrok namelijk op een warme, zwoele dag in Australië (27 graden en zweten geblazen) en kwam 30u later toe in het frisse Duitsland (3 graden en wolkjes blazen). Dat had ik verwacht, daar keek ik zelfs naar uit. Maar waar ik op voorhand niet bij had stilgestaan, is dat ik naast een temperatuurshock, ook een cultuurshock zou ervaren. Zwaar bewapende politieagenten in de luchthaven, norse loketbedienden in plaats van vriendelijk glimlachende medewerkers, Engels dat plaats moet maken voor (het voor mij onbekende) Duits, ... Gek hoe snel je gewoon wordt aan bepaalde omgevingsfactoren, zeker als je ze als positief ervaart, en je dat pas doorhebt wanneer die opnieuw wegvallen.
Ik dacht mijn manier van reizen in Australië verder te zetten in het kleine deel van Europa dat ik zou bezoeken: stad en natuur combineren en me te verplaatsen door middel van openbaar vervoer. Zo trok ik vanuit München met de trein naar de Duitse Pre Alps om er in de sneeuw te wandelen (Ooooh! Sneeuw!) en nam ik een tourbus naar het Oostenrijkse Salzburg en het omliggende Lake District. Op dit moment zit ik al enkele dagen in Heidelberg en zal binnenkort opnieuw met de trein verder richting het noorden trekken.
Deze post vlot niet echt. Zoals ik in het begin al schreef, het voelt raar. Het wil me niet echt lukken om onder woorden te brengen wat ik de voorbije week deed en hoe ik dat ervaarde.
Hoe fijn ik het vond dat Inge en Dirk me hun appartement (én soep én handschoenen én fiets) toevertrouwden, terwijl ze zelf naar België trokken voor het weekend.
Hoe het inwendig monoloog in mijn hoofd woedde, toen ik op de besneeuwde berg Wank stond. Samengevat: ik die een evenwicht zoek tussen genieten van het feit dat ik kon wandelen op de krakende sneeuw met een blauwe lucht en mezelf een verwend kind vinden omdat ik "eigenlijk echt wel graag had willen skiën".
Hoe moe de jetlag me opnieuw gemaakt heeft en dat ik blij was dat de busrit naar en van Salzburg zo lang duurde dat ik kon soezen.
Hoe ik tijdens die busrit meerdere malen mijn hart vasthield, want "Wat? Die chauffeur rijdt langs de verkeerde kant! Wa... ah, wacht. Rechts. Juist."
Hoe mooi het gebied rond München en Salzburg is en ik moet onthouden dat daar ook roadtripmogelijkheden schuilen.
Het wil me ook niet echt lukken om te verwoorden wat het met me doet, om terug aan de niet-andere kant van de wereld te zijn.
Ik zit opnieuw in dezelfde tijdzone, betaal met euromunten en hoef dus niets meer om te rekenen. De bossen zijn niet langer weelderig groen, de zon brandt niet meer. De afstand naar thuis is letterlijk en figuurlijk plots veel kleiner geworden en een raar gevoel besluipt me. Ik ben niet goed in het nemen van afscheid en dat is net wat ik moet doen van een bijzonder interessante periode. Ik ben dankbaar dat ik enkele weken geleden besliste om mezelf de tijd te geven om bepaalde dingen een plaats te geven. Cliché, maar je leert jezelf behoorlijk goed kennen, tijdens zo een solo-avontuur.
Maar hé, nu weten jullie ondertussen wel weer waar ik zit. En het volgende verslagje wordt beter, beloofd :)
Tot dan!
Reacties
Een reactie posten