New Zealand - the campervan days

Eind februari keek ik er enorm naar uit om na 3 maanden van nieuwe mensen te ontmoeten, nog eens met een 'bekend gezicht' op stap te zijn. Een heel bekend gezicht in dit geval, want Loes en ik kennen elkaar sinds onze prille scoutsjaren. Daar bovenop zouden we ook nog eens rondtrekken met een campervan in de wonderlijke natuur van Nieuw-Zeeland, mijn geluk kon niet op! De enige zorg die ik op dat moment koesterde was of mijn warhoofd het wel zou aankunnen om aan de linkerkant te rijden. 
Wat blijkt? Die campervandagen werden zo geweldig als dat ik me ze had ingebeeld en het links rijden lukte. Met de nodige "Links he. Euh. Die kant (Loes wijst naar de overkant van de straat.)" van mijn co-piloot. Waarvoor dank :)

Zuidereiland

Aangezien Loes haar bagage 2 keer het vliegtuig had gemist en later afgeleverd zou worden, reden we de eerste dagen niet al te veel kilometers. Zo kwamen we terecht in Akaroa, een charmant, klein Frans dorpje neergepland aan de oostkust van het eiland. Daar maakten we kennis met het begrip freedom camping: de mogelijkheid om gratis te kamperen op aangeduide plekken in de stad en natuur wanneer je met een self contained vehicle rondtrekt. Je zou denken dat een betonnen parkeerplaats waar een 10-tal vans en motorhomes op elkaar gepakt staan nu niet meteen onze harten sneller zou doen slaan, maar dat deed het zeker wel. Onze eerste avond in de van was meer dan geslaagd (Yes! Een gratis plekje bemachtigd! Op wandelafstand van de zee!), op de veel te zoete rosé na. Die zouden we de volgende keer zorgvuldiger uitkiezen. 

Gezien ik de eilanden een tweede keer zou doorkruisen, zou ik sommige plaatsen een tweede keer bezoeken. In een land als Nieuw-Zeeland is dat helemaal geen probleem: op wonderlijke natuur geraak je niet uitgekeken, zelfs niet wanneer er grijze wolken hangen. Een goeie afwisseling tussen het ontdekken van nieuwe adembenemende hoekjes en Loes meenemen naar plaatsen waar mijn hart al eerder iets sneller klopte,  werkte dan ook goed. 

• Scenic route to Akaroa

• Lake Pukaki met zicht op Mount Cook (en hét blauwste water) 

• Lindis Pass

•  Fiordland National Park

• Milford Sound

• Greymouth 

• Abel Tasman National Park

• Ergens onderweg

We gingen zo vaak mogelijk op zoek naar gratis kampeerplaatsen, maar af en toe moest er ook betaald worden. De laatste nacht op het Zuidereiland brachten we door op de beste betaalplaats van onze rondreis: Smith's Farm. Op een regenachtige, grijze avond werden we hartelijk ontvangen met warme versgebakken bananenmuffins (Die geur!) en een getekend kaartje van de weg naar een waterval dichtbij, waar je 's avonds naar glowworms kon gaan kijken. "Je gaat door een wei met schapen, hier, neem wat eten voor ze mee, en daarna steek je nog enkele weides met koeien door. Maar maak je geen zorgen hoor, ze zijn gewend aan menselijk gezelschap. Ohja, er hangen reflectoren op, zodat je je weg door het donker kan vinden."

Heldhaftig als we zijn  Met een klein hartje trokken we scoutsgewijs met een koplampje en warme kleren aan de donkerte in. Het schapen voederen lieten we zo en de rest van de tocht verliep ongeveer als volgt:

"Amai, da's wel donker."

"Waar zijn hier die reflectoren he?"

"Zouden we door die wei ook moeten?"

"Oké. Daar zijn koeien. Gewoon doorstappen."

"Waah! Die ademde luid! Rustig blijven, niet lopen."

"Oh nog koe... Shit, bewoog die?"

"Ah, reflectoren!" - "Nee, dat zijn de ogen van een koe." 

"Daar! Een lichtje! Mensen! We moeten naar daar!"

...

En dit 30 minuten aan een stuk. 15 jaren in de scouts later en deze Genietende Steppelemming en Nuchter Sikahert zijn nog steeds geen grote helden in het donker. Maar onze durf werd beloond: na enkele minuten in het bos te wandelen, ontdekte Loes de eerste lichtjes. We deden onze pillampen uit en plots werden we omgeven door tientalle, misschien wel honderd gloeiwormen. Onze kleine hartjes werden gevuld met een overweldigende kinderlijke verwondering. Dit is natuur. Dit is echt. Dit is. Wauw. 

"Jammer dat we nog terug door die koeien moeten he?" 

Noordereiland

Om op het hogergelegen eiland te geraken, moet je een ferry nemen. Toen ik deze tocht enkele weken voordien al eens ondernam, was er letterlijk geen vuiltje aan de lucht en was ik me dan ook van geen kwaad bewust. De tweede keer hadden we echter minder geluk: een wilde zee met golven van 4 m hoog en felle rukwinden beslisten daar anders over. Onze gezichten waren opvallend enkele tinten lichter wanneer we uiteindelijk met de campervan aan wal reden in Windy Wellington. 

- Notitie aan mezelf: als je nog eens naar Nieuw-Zeeland trekt, beperk dat bezoek dan tot 1 eiland. 

Op het Noordereiland is de invloed en het bevolkingsaantal van de Maori (oorspronkelijke bewoners) opvallend groter. Naast de kracht en de eerbied voor de natuur, is familie een heel belangrijk gegeven in hun cultuur. Ook al is Loes 'maar' familie door "een tante die getrouwd is met de achterneef van" en ben ik daar zelfs maar een aanhangsel van, toch werden we heel warm onthaald door zowel Helena en haar familie op het Noordereiland en Ria eerder in het zuiden. Helena, dochter van een Nederlandse vader en een Maorimoeder, liet een hartverwarmende indruk na. Hopelijk kunnen we ooit nog meer van haar en haar families cultuur leren. 

• Tongariro National Park

• Redwoods in Rotorua

• Coromandel Peninsula

Hoewel de natuur op het Zuidereiland krachtiger en ruwer aanvoelt, moet het Noorden niet onderdoen. Dat konden we ondervinden toen we de Tongariro Alpine Crossing wandelden: 19 km door een vulkanisch landschap, inclusief enkele serieuze klims en vooral stevige afdalingen die Loes' knieën zwaar getest hebben. De blauwe lucht en de spectaculaire uitzichten (die je jammer genoeg niet op foto krijgt) zorgden gelukkig voor genoeg energie een doorzettingsvermogen.

En ook: eens je er aan begint, kan je niet echt terug he? :)

Rondtrekken met een campervan geeft je veel vrijheid, maar je bent erdoor ook meer afhankelijk van het weer. Alles goed en wel wanneer de zon schijnt en de avonden zacht zijn. Regenweer, dat is iets anders. Gelukkig zijn wij Belgen wel bestand tegen en voorbereid op wat gedruppel. Zo stonden Loes en ik een avond als enigen in de regen te koken op de tonen van Ixxels "Drop that Beat" en zetten we ons feestje verder op de voorste zetels van de auto. 

Waar ik als Belg minder tegen bestand ben, zijn de grotere natuurfenomen waardoor Nieuw-Zeeland geteisterd wordt. Tijdens mijn verblijf werd het land 3 keer geraakt door het einde van een cycloon en was dit op sommige plaatsen heel zichtbaar. De Nieuw-Zeelanders leven ook met een constant aanwezige (on)zekerheid als het op aardbevingen aankomt. Moeder Natuur bepaalt er de regels en zo hoort het ook op zo een parels van eilanden. Maar dit Belgje voelt zich op zo'n momenten extra klein en zeer dankbaar voor de (tot nog toe) stabiele weersomstandigheden waarmee ons land geconfronteerd wordt.  

Dit gezegd zijnde, dit kleine Belgje is ook zeer dankbaar voor de tijd met haar reisgenoot. Dankjewel Loes, voor de geweldige campervans days! 

Momenteel zit ik alweer in Australië. Maar voor deze post in een heel boek verandert, hou ik dat voor later. 

Tot dan!