De laatste

De laatste.
Op dit moment zit ik op het terras van het appartement in Antwerpen en kijk ik naar de bloemetjes die Saar (huisgenootje) er neergezet heeft. Naar wat ik mocht vernemen heeft de Belgische lente lang op zich laten wachten en zitten we nu plots al in de warme zomer.
Vorige week trok ik nog uit de winter in Oslo voor een blitzbezoekje aan België. De dag nadien vertrok ik namelijk opnieuw, met de broer deze keer, naar Stockholm. "Om het af te leren", zou je kunnen zeggen. Of "omdat ik de smaak te pakken heb", dat kan ook.

Negen jaar geleden studeerde ik via Erasmus 3 maanden in Oslo. Ik voelde me er meteen thuis: de sneeuw en koude, het sportieve buitenleven dat desondanks die sneeuw niet verhinderd wordt, de krentenbollen, het ontstaan van mijn liefde voor koffie, het warme onthaal van onze hoofddocent, die één van de eerste dagen heel de klas uitnodigde voor een typisch Noors maal op zijn appartement. Een meer dan geweldige periode heb ik er beleefd en het heeft me toen ook geholpen enkele groeisprongen te maken. Daar deed ik mezelf beloven dat ik ooit nog eens voor een lange periode naar het buitenland zou gaan. Toen ik vorig jaar besliste dat ik naar Australië zou trekken, wist ik eigenlijk al dat ik dat avontuur wilde eindigen in Oslo: afronden waar het genieten van het buitenlandse leven voor mij allemaal begon.

Deze keer in Oslo wandelde ik uren door de sneeuw, zocht ik een oud-klasgenootje op, genoot ik van hoe vertrouwd de straten aanvoelde en at ik meerdere krentenbollen. 

Stockholm had ik al eerder bezocht, maar na niet zopas nog door de straten van Oslo te slenteren, merkte ik dat de Zweedse hoofdstad toch helemaal anders is dan z'n Scandinavische kleine broertje. Het voelt machtiger aan, statige, fel gekleurde oude gebouwen sieren er het straatbeeld, maar allebei de broers hebben evenveel charme. Ik ben dan ook grote fan van Scandinavië.
Mijn eigen kleine broertje en ik trokken er door de straten van de oude stad, langs de bevroren rivier en bezochten enkele ondergrondse metrostations. 

Dan rest er mij nog een bijzondere dankjewel mee te geven. 
Mijn allerliefste blauwe rugzakken, dankjewel, elk van jullie, voor de voorbije 5 maanden.
Het heeft ons bloed (ik ben lomp), zweet (het was er warm he?) en tranen (zo is het leven) gekost, maar ik zou het zo opnieuw doen met jullie op mijn rug en buik.

Dankjewel, mijn allergrootste, om steeds terug te komen, nadat anderen je zonder enige zorg in de laadruimte van een bus, ferry of vliegtuig gooiden. Hoe mijn hart telkens een opgelucht sprongetje maakte toen je heelhuids op de bagageband tevoorschijnkwam.
Dankjewel, mijn allerkleinste, om het zo dapper vol te houden tijdens al m'n dagtochten door weer en wind.

Dankjulliewel voor de overtuigende, dikke knuffels en om het juiste evenwicht te erkennen tussen niet van mijn zijde (of rug of buik) te wijken en me m'n nodige ruimte te gunnen.
Jullie konden me niet echt een schouder aanbieden waar ik op kon uithuilen, maar jullie hebben er wel voor gezorgd dat mijn eigen schouders sterker werden zodat ik deze opnieuw kan aanbieden aan anderen.

Dankjulliewel, lieve lezers, voor het volgen van mijn avonturen, het nalaten van grappige en opbeurende commentaren.
Wie weet vinden we elkaar hier binnen enkele maanden opnieuw terug?
(Dagdroom niet Debbie, met welk geld zou je dat doen?)

X