Laatste dagen Australië (for now)

Het is al een tijdje geleden sinds m'n laatste update. Ik zit zelfs al een week in Nieuw-Zeeland, mijn excuses. Maar ik had het druk. Ja hoor, dat kan tijdens het reizen ook. Aangezien het weer hier in Taupo er al 2 dagen wat tegen zit, heb ik een koffiepauze ingelast en kan ik van de gelegenheid gebruik maken om jullie wat nieuws mee te geven. 

Drie weken geleden maakte ik een soort mentale klik die ervoor gezorgd heeft dat ik me niet langer afvraag wat ik hier doe, alleen. En gelukkig is die klik nog niet terug geslagen; het zorgt immers voor een rustgevend gevoel. "Nu pas, na meer dan twee maanden", zou je kunnen denken. En dat mag je ook. Maar ik denk "Oh gelukkig! 't Is er!" Ik ben namelijk niet altijd even goed in het loslaten en in het hier en nu leven. Het gebeurt zelfs vaak dat ik pas na een vakantie besef hoeveel rust het me had kunnen brengen, had ik niet met mijn hoofd ergens anders gezeten. Maar aangezien ik nu al maanden geleden uit mijn comfortabele plekje met al z'n mooie en mindere mooie kantjes ben gestapt, heeft mijn brein er zich bij neergelegd, lijkt het. 

Hier en nu. 

Hoera! 

Waarom ik jullie even meeneem naar dat moment: die klik overviel me plots. Ik bevond me op dat moment in Newcastle, niet bepaald een interessant stadje, de kamers in het hostel roken er onfris, de badkamers waren niet echt proper en één van de medewerkers had net een kakkerlakkenplaag bestreden en veegde de lijkjes bij elkaar toen ik in de zitruimte naar een boek zocht. Ik wil maar zeggen, niet meteen de meest romantische plek. En toch. Klik.

kleur en heerlijke geur in de straten van Newcastle

Ik was op doortocht naar Port Stephens. Meerdere reizigers hadden me verteld dat het hostel er de moeite was, dus dacht ik daar nog even langs te gaan voor het vertrek naar Nieuw-Zeeland. Tijdens het reizen vertrouw ik meestal op het oordeel van anderen, ik kijk niet zo vaak naar foto's op het web (aangezien die meestal bewerkt zijn en je kunnen teleurstellen), maar zo weet ik vaak niet echt waar ik terecht zal komen. 

Toen ik die avond toekwam bij het hostel, was het al donker. Het leek alsof ik beloond werd voor mijn eerder verworven klik: in een weelderige, jungle-achtige groene omgeving stonden enkele houten hutten, kleine lichtjes verscholen in de planten leidden er de weg naar de open air kitchen en badkamer. Ik kreeg er een zaklampje mee met m'n sleutels, zodat ik niet zou struikelen, zei de jongeman van de receptie, wanneer hij zelf over enkele boomwortels strompelde tijdens de rondleiding.

Die nacht sliep ik het best dat ik tijdens deze reis al gedaan heb. 

wandelweg naar de keuken

uitzicht in de ochtend

badkamertje

De dagen nadien bracht ik door op de houten banken voor m'n hut, met een boek, tas koffie en de insecten op de achtergrond. Of trok ik naar het strand. Die eerste avond had de jongeman me verteld dat als ik geluk had, ik het verlaten Wreck Beach helemaal voor mezelf kon hebben aangezien je wat moest wandelen om er te geraken. En zo geschiedde. Apart gevoel, wetende dat alle voetstappen op dat strandje op dat ogenblik enkel van mij waren. 

Wreck Beach, tweede inham van onder te tellen

De laatste avond werd ik door een kamergenootje meegevraagd naar het strand, om er naar de zonsondergang te kijken. We reden mee met een ouder koppel in hun 4x4 en tijdens de rit linkte ik dat type auto met diegenen die ik de dag ervoor op het strand zag. Op dat moment reden we zelf door de duinen! Een avontuur, dat afgesloten werd met een glaasje Australische witte wijn en het moment waarop de zon de duinen raakt. 

Alsof ik beloond werd voor mijn eerder verworven klik. 

Ondertussen vertoef ik al een week op Nieuw-Zeelandse bodem en dat is niet altijd even gemakkelijk geweest.
Een klein beetje onwetend aan het begin van m'n reis, koos ik er in november voor om hier mee te reizen met een tourbus, een soort uitgewerkte hop on/hop off formule. Deze reismethode en vooral de organisatie is een hele aanpassing vergeleken met hoe ik zelf door Australië trok en aanpassing vraagt tijd. Blijkbaar is een week gelukkig voldoende, gezien ik nu een moment vond om jullie dit stukje te schrijven.

Binnenkort meer over de tijd die ik spendeer onder de Kiwi's, maar hier al even een tipje van de sluier: de voorbije week verbrandde ik me aan het water van Hot Water Beach (what's in a name, right?) en dobberde ik rond op het koude water onder duizenden gloeiwormen in the Glowworm Caves. 

Echt waar.