Ter plaatse. Rust.

Even eerlijk, rondreizen is niet altijd en alleen maar rainbows and unicorns. Mijn wekker staat hier ook soms dagen na elkaar op 6u (of vroeger), ik maak evenwel vertragingen mee (trein, tram, bus en vliegtuig), sommige nachten zijn slapeloos en dat zonder reden (het moeten niet altijd snurkers zijn), mijn allergie dacht ook aan vakantie toe te zijn en kwam gewoon gezellig mee, de niet zo efficiënte online-aanpak van Telenet blijft me achtervolgen (Dankjewel Saar!) en meeuwen durven al wel eens 'iets' laten vallen wanneer je aan het eten bent. (*)
Dat zie je niet op mijn foto's.

Maar het is hetgeen je op m'n foto's ziet en wat er achter schuilgaat, dat het het allemaal waard maakt. Dankjewel groene regenwouden, lekkere koffies, warme zonneschijn, onverwachte sneeuw, zonsonder- en -opgangen, frisse regen, witte stranden, smaakvolle avocado's en mango's, zoveel-tinten-blauw water, vriendelijke mensen en samenloop-van-omstandigheden. Dankjewel. 

(*) Natuurlijk, het is hier nog steeds zonder de dagdagelijkse realiteitsrompslomp en ik heb hiervoor gekozen. Dacht even de andere kant te belichten ook :)


Dat rondreizen vermoeiend is, had ik al eens laten vallen. Bij deze:

Een vermoeide, ietwat zielig uitziende Debbie, met haar 2 blauwe reisgenoten.

Geen idee waarom dat zo zielig moest eigenlijk :)

En oké, oké, ik zie er misschien 20, hoogstens 22 jaar uit. Misschien. 

Ik dacht dat een pauze van het rondtrekken me wel goed zou doen, dus wanneer ik enkele weken geleden een advertentie zag van een hostel waar ze cleaners zochten, ging ik er op in. Op één plek blijven voor een langere tijd, in de natuur van het Grampians National Park en iets nuttig doen waarmee ik geld zou sparen; klonk net als iets dat ik nodig had. En het kwam dan ook geen dag te vroeg: toen ik na een slapeloze nacht, een treinrit van een paar uur en enkele bussen later in het hostel aankwam met mijn 2 blauwe reisgenoten, kon ik geen spreekwoordelijke pap meer zeggen. Ik sliep dan ook de rest van de dag. En nacht. En had de volgende dag nog verder geslapen, ware het niet dat er werk op me te wachten stond. De deal, die je hier in veel hostels vindt, is simpel: 's ochtends help je 2 uur bedden op te maken en slaap- en badkamers te kuisen en in ruil daarvoor overnacht je gratis. Dat plan ik iets langer dan 2 weken te doen. 
Die periode van 2 weken is, naast het geld sparen, ook wat praktisch: zo heb ik meteen een slaapplaats voor Kerst en Nieuwjaar. Die periode is in steden duurder, gezien de feestdagen en de zomervakantie. Opnieuw: geld uitgespaard en dan ken ik de mensen tenminste wat, voor ik ze de 31e om middernacht een gelukkig nieuw jaar wens. 

Aangezien het hier aanvoelt als een hete Belgische juli (En neen, dat voelt hier niet echt anders aan.) en dat niet meteen een kerstsfeer oproept, had ik geen kerstplannen. Maar het gezin dat het hostel openhoudt (*), zag het anders en nodigde me uit voor hun lunch. "But offcourse, you're kind of an orphane now, thousands of kilometers away from home." En zo volgde een Australische kerstlunch met Gary, Kellie, Nick, Lucy en Kellies familie. Ik kreeg zelfs een cadeautje: chocoladeee!
(*) Een gezin dat verdacht veel op m'n eigen familie lijkt, met Gary als een 61-jarige vader in een nieuw samengesteld gezin. Diezelfde Gary stoot dan ook nog eens regelmatig zijn hoofd: helemaal mijne papa :)

Die kerstboom, hier, ik weet het toch zo niet ze. 

Mijn nieuwjaarsplannen zijn op dit moment onbestaande, maar ik gok dat dat, gezien het verloop van kerstdag, de 31e zelf ook wel anders zal uitdraaien.

Wat ik de komende dagen ga doen? Wandelen, een boek lezen, schuilen voor de hitte (de zomer is toegekomen en ik zit te veel landinwaarts om van enige zeebries te kunnen profiteren), een ijsje eten, bedden opmaken/badkamers kuisen en rusten. Vooral dat. Want ik zit nog niet eens in de helft van mijn avontuur hier, dus laad ik die batterijen best op.

Fijne, hartverwarmende feestdagen gewenst België! 

Boroka Lookout