Tasmania

De voorbije week en half bracht ik door in Tasmanië, een eiland under Down Under. Een ruw pareltje, met gigantisch groene regenwouden, witte stranden en genoeg bergen om te beklimmen zodat je alles van op een hoogte kan bekijken. Duizelingwekkend waren de hoogtes niet altijd, de uitzichten daarentegen wel. 

Ik heb genoten en ademgehaald. 

De verademing kwam zowel door de wondere natuur,  maar ook door het rondtrekken met een 12-koppige groep: even niet alleen, even niets moeten regelen (buiten het tijdelijk verlies van een portefeuille dan), even op elk moment van de dag een babbeltje kunnen slaan en indrukken delen. 

Meest Memorabele Momenten:

• Sneeuw voelen vallen in de aanloop naar de Australische zomer. (Misschien moet ik gewoon hier blijven.)

• De ontmoeting met Bumpie, uitbater van één van de hostels waar we verbleven: een Australisch oud-footballspeler in z'n zestiger jaren met 7 kinderen (ik gok bij evenveel vrouwen) die op een bepaalde dag besloot guru te worden en zich al wel eens vastketent aan kranen en bomen uit protest. En zo kan ik blijven gaan. Kleurrijk, warmhartig figuur dat me tot enkele inzichten heeft doen komen. 

• Nog zo een kleurrijk figuur was onze gids Justin die ons steeds aanmaande Big Smiles mee te nemen wanneer we uit het busje stapten. Justin/Jay durft ook al wel eens meevaren met de Sea Shepperd, vastketenen voor het goede doel is hem volgens mij ook niet onbekend en hij was één van de tien belangrijke voorvechters van het wettelijk maken van het homohuwelijk in Australië zodat zijn broer zou kunnen trouwen.

• Na zonsondergang kleine blauwe pinguïns in hun natuurlijke habitat observeren, wanneer ze na een hele dag vissen terugkeren naar hun nest om hun kleintjes te voeden. 

• Tijdens een bergbeklimming ondervinden dat ik wel kalm en zorgend kan reageren wanneer blijkt dat iemand uit de groep tijdens het vallen haar enkel breekt. (*) De reddingsoperatie met helikopter duurde uiteindelijk meer dan 5 uur omdat we ons op een te steil stuk met te hevige wind bevonden.  

(*) Had er bloed aan te pas gekomen, dan had ik meegekunnen met de helikopter, laat dat duidelijk zijn. 

• Noah, de kleinzoon uit Californië die z'n Japanse grootvader bijstond als tolk en reisgezel. Hoe vaak we met z'n allen "So cuuute" zeiden weet ik niet meer: Grandpa (81) verbaasde ons dagelijks met z'n fitheid en z'n enthousiasme voor wildlife bezorgde ons elke dag een glimlach. Vooral ook omdat hij enkel Japans sprak.

• En zo zijn er nog veel momenten, maar ik ging het bij de meest memorabele houden. 

De beelden dan:

Kijk die Grandpa, hoe ligt ie daar nu? 

Waar ik ongeveer geweest ben:

Als toetje nog deze:

En tot slot:

Hallooo! Dag België!