Maand 1

Na een kleine maand onderweg te zijn, kan ik een tijdelijke conclusie trekken. 

Alleen reizen is, voor mij, ... 

... verbranden op dat ene plekje op je rug waar je nét niet bij kan. (Geloof me, ik heb lang geprobeerd. En de Australische zon is meedogenloos.) 

... zo goed als enkel doen wat jij zelf wilt. Jeeeheeej! 

... zo goed als enkel doen wat jij zelf wilt. Hm oké. Da’s dus ook uitzoeken wat je zelf wilt. Wanneer je dat wilt. En hoe. En. 
Pfoe. 

... vertrouwen op de goedheid van je medemens wanneer je vraagt of die even op je zak kan passen. (Ik ga me onderweg echt niet in een wc-hokje wringen met mijn 2 blauwe reisgenoten.)

... uiteindelijk toch wel blij zijn dat je in deze moderne, sociale mediatijden reist en vrienden en familie niet altijd even ver weg lijken. (En je traag of niet-werkende Wi-Fi vervloekt.) 

... glimlachend door de regen wandelen, ook al ben je doorweekt tot op het bot/je onderbroek. 

... iets waarvan je twee jaar geleden nooit had gedacht dat je het zou doen. En waarover je nu twijfelt of je het wel goed aan het doen bent.

... na een hele dag niet gesproken te hebben, verschieten van je eigen stemgeluid wanneer je uiteindelijk iemand aanspreekt in het Engels.

... dankbaar zijn wanneer dat dat gesprek niet meteen na 3 zinnen stopt, maar verder leidt naar een hele avond kletsen.

... op zoek gaan naar enige vorm van thuisgevoel en herkenning. Zoals 3 keer naar hetzelfde koffieplekje gaan in plaats van steeds iets nieuw uit te proberen; je kent er namelijk de gezichten en zij herkennen dat van jou. 

... merken dat “een pulletje met streepjes” blijkbaar toch ook essentieel is voor dat thuisgevoel. (*)

... steeds uit je eigen comfortabele zone moeten stappen. En da’s vermoeiend. Zonder meer.

... ook energie halen uit het feit dat je merkt dat die comfortabele zone groeit door de stappen die je zet.

... benieuwd zijn naar hoe je er na Maand 2 zal naar kijken.

... nog snel even terugkomen op de snurkende Australische mannen: na alle voorbije nachten enkel in Female Dorms te hebben geslapen en niet door gesnurk gewekt te worden, nam ik onlangs de nachttrein naar Melbourne. Kan je 't al raden? Jawel, mannelijk exemplaar, naast mezelf. Maar deze keer was ik niet de enige die wakker gehouden werd, dat is zeker.



Doen wat je graag doet, ook al ben je doorweekt.


(*) Door het reizen met een rugzak, ben je beperkt in de kleren die je kan meenemen. Dus neem je niet je meest geliefde stukken mee, maar zaken die je desnoods tot gaten toe kan wassen en dragen. Neem daarbij een verbrande rug (zie enkele puntjes hoger) waardoor pulletjes met een blote rug uit den boze zijn én een verkeerde beslissing (“Als ik dit niet draag in Australië, dan draag ik het nergens”, denken wanneer je een kledingstuk waar het prijskaartje nog aanhangt in je zak steekt, is geen goed uitgangspunt) (**) en de keuze is plots zeer beperkt. Ik overtuigde mezelf om in het dichtstbijzijnde winkelcentrum iets nieuw te zoeken ("Denk aan je budget Debbie."). Bij het passen van een pulletje met streepjes, één van mijn all time favorieten, klaarde mijn gezicht plots helemaal op en ervoer ik een warm gevoel van thuiskomen. Of eerder een sterk "dit ben ik"-gevoel. Mijn geluk kon al helemaal niet op als aan de kassa bleek dat er nog eens korting op het bloesje was ook. Dat ben ik dan ook weer :) 

(**) Dat pulletje dan maar achtergelaten in het eerst volgende hostel in een hoekje voor tweedehandsspullen. Meer plaats in mijn zak, niet steeds herinnerd worden aan een miskoop en iemand anders gelukkig maken met iets nieuw. Winwinwin. 

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts