Blue Mountains National Park

Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik verloren loop tijdens 80% van de wandelingen die ik maak. (*) Soms ligt dat aan de bewegwijzering, soms aan de kaart, soms ook aan de gesprekken die gevoerd worden met medewandelaars, maar het merendeel van de tijd ligt het gewoon aan mezelf. Tijdens m'n scoutsjaren stond ik nochtans bekend om mijn oriëntatiegevoel (heel handig tijdens droppings), maar dat ben ik doorheen de jaren blijkbaar kwijtgeraakt.

(*) Hoe Saar en ik enkele jaren geleden de Rob Roy Way in Schotland tot een redelijk oké einde hebben gebracht, begrijp ik nog steeds niet zo goed.

Toen de man van het hostel in Katoomba meerdere wandelingen voorstelde op een eenvoudig getekende kaart, duizelde het dus wat voor m'n ogen. Of ik een extra kaartje (nog simpeler getekend) wilde voor $2? Toch maar niet, zou me alleen maar meer in de war brengen. Maar durfde ik het dan wel alleen aan, het percentage hierboven in gedachten? 

"Soms moet je gewoon doen", is me al meerdere malen gezegd. Dus, ik deed. En met succes: ik liep de daaropvolgende dagen niet één keer verkeerd! Sterker nog, ik heb andere wandelaars op het juiste pad geholpen. Ik durf zeggen dat ik trots ben op mezelf :)

Dat ik de voorbije dagen genoten heb, is een understatement.

Omdat we er geen genoeg van konden krijgen, werd de wekker deze morgen op 5u gezet om de zon te zien opkomen, met een begeleidend koor van enthousiaste vogels en het getsjirp van krekels er gratis en voor niets bij. 

Three Sisters in de vroege morgen van Katoomba. 

Hoe onwerkelijk mooi en rustgevend natuur soms kan zijn, zo klein en nietig kan ze je ook laten voelen. Enkele dagen geleden kwam het alleen reizen plots heel hard aan; voor het eerst sinds mijn vertrek voelde ik me eenzaam. Had ik zelfs heimwee en dat overkomt me zelden. 

Enkele posts geleden schreef ik nog over hoe gemakkelijk contacten worden gelegd. Wel, zo vluchtig zijn ze hier ook. De confrontatie met de grootsheid van Sydney liet zich dan ook voelen in de killere sfeer in het hostel; mensen leken moeilijk of niet aanspreekbaar.
En dan sta je daar, met dat eenzame gevoel knagend in je maag, plots op de rand van een klif en kijk je uit op een oneindiglijkende, prachtige bomenzee die je helemaal overdondert. Alleen. Dan slik je wel even. 
Met behulp van bemoedigende woorden van het thuisfront (Leve de moderne technologie!) en een goeie nachtrust, kwam ik er weer bovenop en genoot ik intens van diezelfde overdonderende bomenzee. En het feit dat ik niet verloren liep. Helemaal in m'n eentje. 
Enkele dagen later werden Regina (Australië) en Erica (Amerika) mijn kamergenootjes en na samen de zonsondergang en -opgang te bewonderen, namen we uiteindelijk met z'n drieën de trein terug naar Sydney. 

Zo gaat dat dan, met ups and downs. 
Er zullen nog downs volgen, zeker en vast. Maar die hoop ik dan met de verzamelde ups op te kunnen vangen. 
Want ondertussen ben ik 3 weken onderweg en heb ik de smaak te pakken gekregen.